ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΓΧΟΣ
Όλοι μας έχουμε βιώσει σε κάποια περίοδο της ζωής μας άγχος. Το άγχος είναι μια φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού μας σε μια απειλή ή σε ένα ψυχοπιεστικό γεγονός. Όταν νιώθουμε άγχος μικρής ή μέτριας έντασης για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, κατά το οποίο έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια στρεσογόνα συνθήκη, τις περισσότερες φορές μας βοηθάει να ανταπεξέλθουμε. Μας κινητοποιεί να δράσουμε και οξύνει τις λειτουργίες μας(μνήμη, προσοχή, συγκέντρωση). Το άγχος αυτό το ονομάζουμε δημιουργικό ή λειτουργικό άγχος. Αντίθετα, το παρατεταμένο άγχος που συνοδεύεται με έντονα σωματικά συμπτώματα, μας μπλοκάρει.
Ο κάθε άνθρωπος βιώνει διαφορετικά το άγχος . Όταν αυτό λαμβάνει δυσλειτουργική μορφή, καθιστώντας δύσκολη ή ανυπόφορη την καθημερινότητα του ατόμου και κατ’ επέκταση την λειτουργικότητα του, είναι απαραίτητο να διερευνηθεί. Αν έχουμε στο περιβάλλον μας ένα οικείο πρόσωπο που βιώνει έντονο άγχος είναι σημαντικό να το στηρίζουμε και να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψιν τα λεγόμενα του και τα συναισθήματα του. Δυστυχώς, αρκετές φορές μπορεί να πληγώσουμε, άθελα μας, το πρόσωπο αυτό με τα λόγια μας, στην προσπάθεια μας να το καθησυχάσουμε σε στιγμές άγχους. Παρακάτω αναφέρονται μερικές ενέργειες που είναι καλό να αποφεύγονται και προτείνονται εναλλακτικές.
• Όταν ένα δικό μας άτομο κοινοποιεί το άγχος του, σπεύδουμε να απαντήσουμε «ηρέμησε» ή «μην αγχώνεσαι». Παρά την καλή πρόθεση να βοηθήσουμε, αυτό είναι κάτι που δεν ωφελεί τον άνθρωπο που έχει άγχος, καθώς γνωρίζει ότι πρέπει να ηρεμήσει, απλώς δεν ξέρει τον τρόπο. Θα ήταν επομένως χρήσιμο να τον ρωτήσουμε «τι είναι αυτό που σε αγχώνει;, μίλησέ μου» ή «τι πιστεύεις θα σε έκανε να χαλαρώσεις». Με αυτόν τον τρόπο τον βοηθάμε περισσότερο να καταλάβει τον ακριβή λόγο που είναι αγχωμένος και δείχνουμε πως νοιαζόμαστε πραγματικά, προσπαθώντας μαζί να βρούμε λύσεις.
• Μια άστοχη απάντηση που δίνεται πολλές φορές είναι η εξής: «δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι για αυτό το πράγμα» Λέγοντας κάτι τέτοιο, μηδενίζουμε την σημαντικότητα του λόγου που κάνει τον άνθρωπο να αγχώνεται. Μειώνουμε το συναίσθημα του και του δίνουμε την αίσθηση πως είναι λάθος να νιώθει έτσι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως ο καθένας μας αντιλαμβάνεται διαφορετικά τις καταστάσεις, σκέφτεται και πράττει διαφορετικά. Δεν βοηθάμε λοιπόν αν κρίνουμε τους λόγους που του προκαλούν άγχος. Είναι προτιμότερο να προσπαθήσουμε να τον καταλάβουμε , να δείξουμε συμπόνοια και να συζητήσουμε μαζί του για αυτό.
• Μια ακόμη συχνή προσέγγιση, είναι όταν ένα πρόσωπο μιλάει για το άγχος και την ανησυχία του, να το διακόπτουμε προκειμένου να του μιλήσουμε για το δικό μας άγχος. Ίσως αυτό να λειτουργεί ορισμένες φορές ανακουφιστικά, αλλά τις περισσότερες φορές, λαμβάνεται ως ένα σημάδι αδιαφορίας. Είναι σημαντικό να αφιερώσουμε χρόνο να ακούσουμε ουσιαστικά το άλλο πρόσωπο, και να αφήσουμε για αργότερα την δική μας εμπειρία. Αυτό που χρειάζεται από εμάς, είναι η παρουσία μας. Ο άνθρωπος που πάσχει από έντονο άγχος έχει ανάγκη από κάποιον να τον ακούσει, κάποιον στον οποίο θα μπορεί να βασιστεί.
• Όταν εκφράζει άγχος να εκτελέσει μια συγκεκριμένη δραστηριότητα και ενδεχομένως την αποφεύγει, συνήθως τον υποστηρίζουμε ή του προτείνουμε εμείς να την αποφύγει. Ωστόσο, αυτό δεν βοηθά σε καμιά περίπτωση το άτομο. Αντίθετα συντηρεί το άγχος του και δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Μπορεί ακόμη να ζητά από εμάς συνεχείς διαβεβαιώσεις για να νιώσει καλύτερα. Αν και βραχυπρόθεσμα μπορεί να νιώσει ανακούφιση, στην πραγματικότητα συντηρείται το άγχος του.
Κλείνοντας, χρειάζεται να επισημανθεί ότι ο άνθρωπος που βιώνει έντονο και συνεχόμενο άγχος, μπορεί να αντιμετωπίζει πολλές και καθημερινές δυσκολίες. Αν είμαστε δίπλα του, χρειάζεται να αποφεύγουμε την κριτική. Η διαρκής στήριξή μας βοηθά σημαντικά, αλλά δεν υποκαθιστά σε καμία περίπτωση την θεραπευτική διαδικασία. Η θεραπεία χρειάζεται χρόνο, δέσμευση και μεγάλη ατομική προσπάθεια, αλλά είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει κάποιος στον εαυτό του.
Κείμενο: Διαμαντοπούλου Κατερίνα, Ψυχολόγος-εκπ. συστημική ψυχοθεραπεύτρια
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου