Είναι κατανοητό και σεβαστό να θέλει ο κάθε γονέας να προσφέρει στο παιδί του ό,τι καλύτερο μπορεί, ώστε να προοδεύσει και να έχει μια καλή σχολική επίδοση. Ωστόσο, καμιά φορά οι πρακτικές που ακολουθούν ενδέχεται να αποτρέψουν το παιδί από την προσπάθεια του. Με ποιον τρόπο μπορούν λοιπόν οι γονείς να του καλλιεργήσουν θετικά συναισθήματα απέναντι στο διάβασμα;
Είναι σημαντικό να διδάξουν στο παιδί τη σημασία της προσπάθειας και του λάθους. Είναι φυσιολογικό να κάνουμε λάθη, είναι μέρος της διαδικασίας της μάθησης και όσο προσπαθούμε για κάτι θα συμβούν και λάθη. Για αυτόν τον λόγο άλλωστε, οι δάσκαλοι μοιράζουν ασκήσεις για το σπίτι, ώστε να αξιολογήσουν τί έχει καταλάβει το παιδί και σε περίπτωση λάθους, να το εξηγήσει και να καθοδηγήσει το παιδί στην σωστή λύση. Αν ο γονέας παρεμβαίνει σε τέτοιο βαθμό που καταλήγει να κάνει ο ίδιος την άσκηση, τότε σε καμία περίπτωση δεν βοηθά το παιδί. Αντίθετα, μεταφέρει το μήνυμα πως δεν είναι ικανό να τη λύσει μόνο του την άσκηση. Όπως μπορούμε να αντιληφθούμε, μια τέτοια κίνηση, μειώνει την αυτοπεποίθηση του παιδιού, το κάνει να αισθάνεται ανεπαρκές, ενώ παράλληλα δεν πρόκειται το ίδιο να μάθει πώς να λύνει την άσκηση.
Μια ακόμη απόρροια της παραπάνω λανθασμένης πρακτικής, είναι η μαθημένη αβοηθησία ή αλλιώς, μαθημένη ανικανότητα, μια συναισθηματική κατάσταση, η οποία αποκτάται από τα βιώματα στην παιδική ηλικία. Κάθε φορά που ένας ενήλικας κάνει για το παιδί πράγματα, που μπορεί να κάνει από μόνο του, μεταφέρει το μήνυμα ότι ξέρει περισσότερα ή καλύτερα από το ίδιο.
Όταν λοιπόν δεν αφήνουμε το παιδί να προσπαθήσει, στην προκειμένη περίπτωση στις σχολικές εργασίες, να δει μέχρι που μπορεί να φτάσει μόνο του, να δει τι έχει καταλάβει και τι όχι, αλλά του υποδεικνύουμε συνεχώς τον τρόπο και παράλληλα το κρίνουμε, καταλαβαίνει πως δεν έχει νόημα να προσπαθεί. Πιστεύει πως θα αποτύχει, ή ότι δεν μπορεί να επιτύχει κάτι μόνο του χωρίς βοήθεια.
Επομένως, οι γονείς πρέπει να καταστήσουν σαφές στο παιδί πως είναι υπεύθυνο για το διάβασμα του, το οποίο οφείλει να κάνει μόνο του. Χρειάζεται να κατανοήσει πως έχει την υποχρέωση ως μαθητής να μελετά τα μαθήματά του. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως οι γονείς δεν μπορούν να λειτουργήσουν υποστηρικτικά στο σχολικό διάβασμα. Φυσικά και θα βοηθήσουν αν τους ζητηθεί ανάλογα με την ηλικία και τις ανάγκες του παιδιού, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα προβούν σε λύση των ασκήσεων.
Οι γονείς μπορούν με διάφορους τρόπους να βοηθήσουν το παιδί να οργανώσει το διάβασμά του ώστε να αποτελεί μια ευχάριστη διαδικασία για αυτό.
Αρχικά, είναι απαραίτητο να διασφαλιστεί ένας ήσυχος και φωτεινός χώρος για διάβασμα. Στο γραφείο του παιδιού πρέπει να υπάρχουν μόνο τα απαραίτητα για το διάβασμα. Ένα χαώδες γραφείο δεν βοηθά κανέναν στη ολοκλήρωση μιας εργασίας. Ακόμη, να δημιουργήσουμε μια ρουτίνα διαβάσματος. Να γνωρίζει το παιδί πότε θα διαβάσει, πόση ώρα, τι κάνει πριν και μετά το διάβασμα. Να γνωρίζει ακόμη τι επιπτώσεις θα έχει αν δεν ολοκληρώνει το διάβασμα του. Καλή πρακτική αποτελεί ακόμη είναι να υπενθυμίζουμε στο παιδί να κάνει ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο.
Σε περίπτωση που ένα παιδί δυσκολεύεται στην ολοκλήρωση μιας εργασίας, το ενθαρρύνουμε να τη χωρίσει σε τμήματα και να ασχοληθεί πρώτα με εκείνα που μπορεί. Στην συνέχεια μπορούμε να εξηγήσουμε με απλά λόγια τα υπόλοιπα τμήματα της εργασίας. Αν το παιδί δεν μπορεί και πάλι να το κατανοήσει, το προτρέπουμε να ρωτήσει την επόμενη μέρα τον/την δάσκαλο/α του. Σημασία έχει η μάθηση όχι η λύση των ασκήσεων.
Δεν ξεχνάμε να επιβραβεύουμε το παιδί όταν τα καταφέρνει, αλλά όχι με υλικά αγαθά, καθώς κάτι τέτοιο ενδέχεται να μπερδέψει το παιδί και να θεωρήσει πως για οτιδήποτε θα κάνει σωστά, θα δικαιούται αντάλλαγμα.
Δεν συγκρίνουμε ποτέ το παιδί με μαθητές ή με τα αδέρφια του, καθώς το μόνο που πετυχαίνεται είναι η απογοήτευση και η ματαίωση του παιδιού. Αυτό που μετράει περισσότερο, είναι η προσπάθεια και πάντα αυτήν επιβραβεύουμε! Οι εντάσεις και οι τριβές που μπορεί να υπάρξουν σχετικά με τις σχολικές εργασίες, μπορεί να αποβούν ιδιαίτερα τραυματικές για το παιδί και γι’ αυτό πρέπει με κάθε τρόπο να αποφευχθούν.
Κλείνοντας, να θυμόμαστε ότι το παιδί μας είναι πολλά περισσότερα από την επίδοσή του. Ας εστιάσουμε στην ευτυχία του, προσπαθώντας παράλληλα να του καλλιεργήσουμε την αγάπη για μάθηση και γνώση, μέσα από το δικό μας παράδειγμα.
Κείμενο: Διαμαντοπούλου Κατερίνα- Ψυχολόγος, Εκπ. Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου